Լուրջ եմ ասում, ես մեղք չունեմ, ազնիվ մոծակի խոսք, ես մեղք չունեմ։ Բաց չթողնեիք, , պատուհանը բաց չթողնեիք, ես ներս չէի գա, ոչ դուք իմ ձեռքը կրակը կընկնեիք, ոչ ես՝ ձեր։ Լույսն էլ վառած էիք թողել։ Ի՞նչ անեի, մոծակ եմ, չէ՞։  Բայց դե ինչ եղավ, եղավ, էլ ետ չենք կարող դառնալ։ Կարճ ասած, ես մտա քո սենյակ, պատուհանը բաց էիր թողել, լույսն էլ մոռացել էիր անջատել։ Մարդու հոտն առա ու «տրճիկ տալով» սլացա դեպի քեզ։ Ու մեկ էլ լռվեցի օդում, լռվեցի ու մեկ էլ, թրըմփ, ընկա գետին։ Ու պառկած մտածում եմ։ Ճի՞շտ էր տեսածս, թե խմած եմ մի քիչ, աչքիս երեւաց։ Առաջին անգամ հո չէր, որ «գործի» էի դուրս գալիս։ Ահագին տարիքով-փորձով մոծակ եմ։ Մեջս ուժ հավաքեցի ու կամաց, շատ կամաց բարձրացա վերեւ. համոզվել էր հարկավոր։
Բարձիդ ծայրից գլուխս բարձրացրի ու հուզմունքից շրջվեցի մեջքով, նորից նայեցի, չէ, հաստատ, անկողնում հրեշտակ էր պառկած, թեթեւ սավանը հազիվհազ ծածկել էր քեզ, ճերմակ-ճերմակ ձեռքիդ կողքին գիրքն էր ընկած, կարդացել էիր երեւի ու քնել… Հրեշտաաա՜կ

Ի՞նչ անեի, պստիկ մարմնովս սարսուռ անվցավ, երբ հիշեցի, թե ինչի համար եմ եկել։ Բայց քանի՜ անգամ եմ այդպես վարվել, հաշիվն էլ չեմ պահել։

Ի՞նչ է, ձեր Աստված չէր կարող մոծակների համար ավելի կարգին բան մտածել, երեւի վատ երազ էր տեսել, զարթնել ու բարկությունից մեզ է ստեղծել։

Ի՞նչ անեի, դուրս գայի սենյակիցդ ու էլի իմ կյանքո՞վ ապրեի, բա որ իմ մյուս զոհը քո ընկերուհին լիներ կամ էլ ավելի վատ՝ քո սիրած տղան։ Բա ես հո հիմար չեմ, ես գիտեմ, որ դուք էլ իրար եք սիրում ու հիմար հույսեր չեմ փայփայելու… ես ու դու… Հրեշտաաա՜կ…

Չէ, հին կյանքիս հաստատ չէի վերադառնալու, եթե ետ դառնամ էլ, ինձ հոգեկան հիվանդ կհամարեն. «մոծակ, որ գործի չի գնում. խայտառակություուու՜ն»... Հրեշտաաա՜կ…

Էլ դուրս եկողը չէի ձեր տնից ու մնացի...

Բայց մի վտանգ էլ կար. բա որ էլի մոռանայիր լույսը անջատել ու բաց պատուհանից մի ուրիշ մոծակ ներս գար ու չնկատեր, որ դու հրեշտաաա՜կ ես…

Խատուտիկի մի սերմի հետ ես լուր տարածեցի, որ էս սենյակում մոծակասպան դեղ կա ցանած, ես էլ արդեն մահամերձ եմ ու շուտով շունչս կփչեմ։ Ու այսպես ձեր տան վրա «տաբու» դրվեց։

Էլ աչքիս ոչ ոք չէր երեւում։ Երեխաներս արդեն հասուն մոծակներ են, իրենք իրենց գլուխը պահում են, կինս էլ զոհվել էր գործի ժամանակ։ Ու մնացի, հրեշտաաա՜կ…

Հիմա սենյակիդ առաստաղից կախված ծաղկանման ջահի մեջ եմ ապրում։ Երբ սենյակում ես լինում, նստում եմ «ծաղկի» թերթիկի վրա, ոտքերս կախում եմ ներքեւ ու նայում եմ քեզ, հրեշտաաա՜կ...

Իսկ երբ գնում ես սենյակիցդ, ներքեւ եմ թռչում, մի քիչ պտտվում սենյակում, գիտե՞ս քանի անգամ եմ հազիվհազ փրկվել հայրիկիդ հսկայական ձեռքերից։ Ես գիտեմ, որ էսպես երկար շարունակվել չի կարող, լրիվ նիհարել եմ, թուլացել, կեդերս փոշու մեջ կորած են (լավ չեք մաքրում ձեր ջահը)։ Բայց սենյակիցդ դուրս ես ոչինչ չունեմ անելու, էլ ինչ սպասեմ կյանքից, երկար էլ չի մնացել ինձ։ Կապ չունի դա, մինչեւ վերջ այստեղ կմնամ, իսկ սա երեւի մի օր ձեռքդ կընկնի, կկարդաս, կհիշես ինձ։ Որ մի հատ էլ հաջողացնեի լուսանկարվել, շատ լավ կլիներ, կպահեիր լուսանկարս, գուցե շրջանակի մեջ էլ դնեիր։ Դե մինչեւ դու տուն կվերադառնաս, ես գնամ լուսանկարչական ապարատդ գտնեմ, հրեշտաաա՜կ...