Եթե հիմա ձեզ ասեն, որ դուք մյուս կյանքում, ասենք, պահարան եք լինելու, կծիծաղեք, չէ՞: Բա ոնց: Ես էլ էի ծիծաղում, ծիծաղում էի, երբ ավազի հատիկ էի ու ինձ ասացին, որ ես մյուս կյանք եմ ունենալու, հերիք չէ, դրան էլ ավելացրած` պատառաքաղ եմ լինելու…
Եգիպտոս, 50 աստիճան ջերմություն: Հետո՞ ինչ: Դրա փոխարեն ես սովորական ավազի հատիկ հո չէի: Ծնվածս օրվանից լսել էի միայն այն, որ ես մասն եմ կազմելու մի փառավոր շինության, որի նմանը ոչ ոք չի տեսել: Անապատում ավազային ժամացույցով հազար տարի պառկած մնալուց հետո հայտնվեցի Քեոփսի բուրգի շինհրապարակում (բա ի՞նչ էիք կարծում): Երբ արդեն ներսում էի, ուրախ-ուրախ շուրջս նայեցի ու…
Դե՛, չասեմ, թե ինչ տեսա, կարգին էլ չեմ հիշում. Սարսափելի էր: Դուրս թռա քարերի արանքից ու ինչքան ուժ ունեի, սկսեցի սլանալ օդով: Այդ ժամանակ մի թռչուն էր անցնում, որ շատ ծարավ էր ու լեզուն դուրս գցած էր թռչում: Դե, ես էլ, գլուխս կորցրած, եկա ու մտա նրա բերանը: Հետո արդեն շատ ուշ էր: Այ հենց այդ թռչունի ստամոքսն էր, որ ինձ ասաց, թե իբր ես հաջորդ կյանքում պատառաքաղ եմ լինելու: Ես սկսեցի ծիծաղել, հետո այդ թռչունի երակներից մեկը ինձ ապարանցու մասին անեկդոտ պատմեց ու ես, փորիկս բռնած, այնքան ծիծաղեցի, մինչև ինֆարկտ ստացա: Ի՞նչ եք զարմանում, ավազի հատիկն էլ կարող է ինֆարկը ստանալ: Դե, կարճ ասած, ես մահացա ու ծնվեցի որպես պատառաքաղ: Շատ ‹‹անկապ ›› կյանք էր ամեն տեսակ ամանեղենի հետ, որոնց դատարկ հախճապակե ուղեղներում միայն փայլփլելն ու շխկշխկալն էր:
Մի օր էլ ափսեի կողքից գլուխս մի փոքր բարձրացրի ու ի՞նչ տեսնեմ. իմ որդեգիրը, իմ սնուցող մայրը, իմ վարձով բնակարանի տերը, դե, մի խոսքով` այն թռչունը, որի ներսում ես ապրում էի: Եթե միայն լաց լինել կարողանայի: Մի խոսքով, ես այդ ցավին չդիմացա, ու սիրտս կանգ առավ, երբ ինձ մոտեցնում էին նրա սուրբ մարմնին:
Երրորդ կյանքս ես ամբողջությամբ նվիրեցի գիտությանը: Ես այն խնձորն էի, որ ընկավ Նյուտոնի գլխին: Բա, չէի՞ք, հավատում, որ Նյուտոնի գլխին խնձոր է ընկել: Ես դրա կենդանի ապացույցն եմ:
Չորրորդ կյանքը նշանավորվեց ազգային ինքնագիտակցության ձևավորումով: Ես դոլարի կանաչ ներկն էի, որ հայ էր ստեղծել: Ու ես էլ իմ հոր նման հայ էի, հայ: Հետո… իմ բերանը փակեցին ու վրաս ԱՄՆ նախագահների նկարները տպեցին:
Հինգերորդ կյանք` ‹‹մարդ››… Թե ինչ կա սրա մեջ` չեմ հասկանում: Ավելի լավ չէր ավազահատիկ: Համենայն դեպս, ես ժամանակս իզուր չեմ վատնում: Քանի որ արդեն համարվում եմ կյանքերի վաստակավոր մասնագետ, կապեր եմ հաստատել կյանքերի կառավարման կենտրոնի հետ, ու այն ծանոթի միջոցով թույլ է տվել, որ ես ու ինձ հետ ապրող մարդիկ հաջորդ կյանքում ծնվենք որպես ասեղի հատիկներ:
Մեզ վրա գին չեն փակցնելու, ու մենք այդպես ‹‹անգին›› ապրելու մինչև մեր հաջորդ ‹‹անմարդկային ›› կյանքը: Այս ամենը ես դեռ վաղուց գիտեի, ինձ թռչունի ստամոքսն էր պատմել: Եվ դեռ ինչեր են լինելու…
Անահիտ Ալեքսանյան
2 Մեկնաբանություն:
Հետաքրքիր... Փոքր-ինչ տարօրինակ, բայց շաաատ հետաքրքիր... Տպավորիչ... Մի քանի անգամ կարդալուց հետո միայն կարողացա կարդալ բոլոր տողատակերն ու հասկանալ ողջ խորությունը... Մի խոսքով` LIKE!
Շնորհակալ եմ :)