Նա արդեն երկար ու ձիգ 5 րոպեներ մնացել էր այդպես` ափսեի ծայրին նստած: Նրա նման հարյուրավոր, խաղողի հատիկներ անհամբեր սպասում էին իրենց հերթին: Իսկ երբ գալիս էր «նա», զարմանքից թույլ ճչում էին ու մյուսներին «տարոսը ձեզ» ասելով` մեկնում հեռավոր ուղևորության: Իսկ նա չէր ուզում. Ուղղակի հետքրքիր չէր: Ախր, ինչ է, խաղողի հատիկներին ուրիշ բախտ չէ՞ր վիճակվելու: Նա ձգվեց, մի քիչ էլ ձգվեց, էլի ձգվեց, փորձեց տեսնել, թե ինչ եմ կարդում ու այդ ժամանակ…
թրը՛մփ, պոկվեց ու ընկավ ափսեից դուրս: Կյանքում առաջին անգամ նա քայլեց, ավելի ճիշտ, վազեց: Սկզբում անցավ բերանները բաց խաղողի հատիկներով լցված ափսեի կողքով, հետո` իմ տետրերի վրայով, հետո` «շնամուկ» կոչվող խաղալիքի կողքով (դե, որովհետև շատ դժվար է որոշել` դա մուկ է, թե շուն): Էլի վազեց, տեսավ շատ-շատ բաներ, որոնք իր երազներում անգամ չէր տեսել: Վազեց, վազեց ու հանկարծ հասկացավ, որ Երկիրը (այսինքն` սեղանը) հեչ էլ կլոր չէ, ինչպես իրեն սովորեցրել էին դպրոցում: բայց դե, դա այնքան էլ կարևոր չէր, ու նա շարունակեց վազել: Այնքան վազեց, մինչև դարձավ … չամիչ: Ու երբ ամանորյա սեղանին դրած ափսեից դուրս նայեց ու էլի ինձ տեսավ,մտածեց, որ Երկիրն իրոք կլոր է…Անահիտ Ալեքսանյան
0 Մեկնաբանություն: