 |
 |
Գորտերի հոգեբուժարանում` ջրաշուշանների տերևներից մեկի վրա նստած էր տխուր դեմքով մի գորտ: նայում էր իր արտացոլանքին ջրի հայելու մեջ, հետո նեղացած շրջվում, ապա հաշվում էր մինչև տասը, նորից նայում ու էլի հիասթափված ու ջղայնացած շրջվում: Մի քիչ հեռու էլ խղճի խայթից տանջվելով ես էի նստած (իհարկե, ոչ որպես հոգեբուժարանի հիվանդ) ու նայում էի նրան: Իսկ այս ամենը սկսվել էր այսպես…
-Ներեցեք, էստեղ հոգեբան կա՞,- բարակ ու վախեցած մի ձայն լսեցի:
Մի ժամանակ Հայաստանի փողոցներում ջուր էին վաճառում: Իհարկե, ես փոքր եմ և չեմ տեսել դա, բայց հաստատ եղել է: Եթե Դուք էլ եք փոքր, հարցրեք Ձեր պապիկներին ու տատիկներին, նրանք կհաստատեն:
Ջրափոսը մեծ էր, շատ մեծ: Նաև զարմանալիորեն մաքուր: Գիշերն ուժեղ անձրև էր եկել, իսկ հիմա, առավոտյան, երկինքը կապույտ-կապույտ էր` պստիկ թեթև ամպերով: 
Գիտեք, չէ±, որ ես ծնվել եմ մեծանուն տենոր Լուչանո Պավարոտիի ծննդյան օրը: Ինչպե~ս, չգիտե±ք, չէ± որ դա ամբողջ աշխարհին է հայտնի: 
Մարտի երկուսին ես ու Լուչանոն նշում էինք մեր ծննդյան օրը: Նստել էինք գետի ափին ու սպագետտի էինք ուտում:: Հանկարծ ժամանեց աշխարհահռչակ լրագրող-քննադատ Չիպոլինոն (ասեմ ձեզ, որ նա սինյոր Պոմիդորի հետ հաշվեհարդար տեսնելուց հետո հետապնդում ու ստիպում էր լաց լինել բոլոր խաբեբա նախարարներին): 
Նա արդեն երկար ու ձիգ 5 րոպեներ մնացել էր այդպես` ափսեի ծայրին նստած: Նրա նման հարյուրավոր, խաղողի հատիկներ անհամբեր սպասում էին իրենց հերթին: Իսկ երբ գալիս էր «նա», զարմանքից թույլ ճչում էին ու մյուսներին «տարոսը ձեզ» ասելով` մեկնում հեռավոր ուղևորության: Իսկ նա չէր ուզում. Ուղղակի հետքրքիր չէր: Ախր, ինչ է, խաղողի հատիկներին ուրիշ բախտ չէ՞ր վիճակվելու: Նա ձգվեց, մի քիչ էլ ձգվեց, էլի ձգվեց, փորձեց տեսնել, թե ինչ եմ կարդում ու այդ ժամանակ… 
19-րդ և 20-րդ դարերի սահմանագծին, հեղափոխության նախօրեին, աշխարհը ցնցած երկու համաշխարհային պատերազմների շրջանում, Ռուսաստանում ստեղծվեց համաշխարհային գրականության նորագույն ժամանակների թերևս ամենագեղեցիկ ու նշանակալի «կանացի» պոեզիան` Աննա Ախմատովայի ստեղծագործությունը: 
Հոկտեմբերի 27-ը Թեդդի արջուկի ծննդյան օրն է: Մի քանի օրից նա կդառնա 108 տարեկան: Իսկական պստլո J Եթե ունեք Թեդդի խաղալիքներ, պատրաստվեք նշելու նրանց տարեդարձը: Նվե՞րը: Միայն և միայն հակառակ սեռի Թեդդի արջուկ J 
Ես կամուրջ եմ: Սովորական քարե կամուրջ: Վատ վիճակում չեմ գտնվում, նույնիսկ վերանորոգված եմ: Հարևաններիս հետ այդքան էլ չեմ շփվում, մի քիչ տարբեր բնավորություններ ունենք: Մի մեծ Աղբաման կա` վրան մեր համայնքի անունը: Վատ տղա չէ, բայց հիգիենայի հետ խնդիրներ ունի, մեկ էլ ամբողջ օրը բամբասում է ումից պատահի, նույնիսկ նրանցից, ում երեսը կյանքում չի տեսել: Հենց սկզբից չստացվեցին մեր հարաբերությունները: ՙԲարև՚-ից բացի ոչ մի բան չկա: Մի հատ էլ Բարդի ծառ ունենք, մեկ էս կողմ է թեքվում, մեկ` էն: Էդպես էլ բան չհասկացա: Շողոքորթի մեկն է երևի: Փոխարենը ես ու Գետս իրարից անբաժան ենք: Դա իհարկե մեր կամքից անկախ է այդպես դասավորվել, բայց մենք շատ գոհ ենք, նույնիսկ երջանիկ (ինչ էլ բառ գտա): 