Գիշերը 1-ն անց 18 րոպե էր, երբ Ռիտա անունով ճանճուհին ու նրա ապուպապիկը բաց պատուհանից մտան ներս:

            -Պապ, տես հա, էստեղ քնած մարդ կա: Եթե զկռտոցդ էլի բռնի, կարթնանան ու կբռնեն մեզ, ու պատմությունն արդեն ոչ Ռիտա անունով ճանճուհուն կհիշի, ոչ էլ նրա Բաբկեն ապուպապիկին:

            -Ռիտա աղջիկ, վերջին անգամ եմ ասում, իմ անունը Բաբկեն չէ, այլ` Բայանդուր և թե դու ինչու ես ամաչում այդ անունից, չեմ հասկանում: Դա մեր տոհմի ամենափառավոր անունն էր, նրա ապուպապիկինն էլ, դե կարճ ասած, ես Բայանդուր 17-րդ–ն եմ: Իսկ զկռտոցը բռնում է, երբ սոված եմ լինում, իսկ ես մեղք չունեմ, որ սոված եմ. Մեղավորը իմ ճանճագիր կոչվածն է:

            -Լավ, պապ, բայց զկռտոցը բռնում է, երբ ինչ-որ բան ես գողանում, իսկ մենք, կարծեմ, հենց այդ նպատակով ենք եկել:

Այդպես խոսելով` նրանք հասան դռանը ու հենց այդ պահին մյուս սենյակից դուրս եկավ ճանճային մի ուրիշ զույգ: Բայանդուր ապուպապիկը ուժեղ տրորեց Ռիտայի ոտքը ու մեջքով շրջվեց դեպի նորեկները: Բայց նրա ջանքերը հակառակ ազդեցություն ունեցան, Ռիտան ցավից այնպես ճչաց, որ անմիջապես գրավեց նորեկների ուշադրությունը:

            -Աստված իմ, էրոս, - բացականչեց նրանից մեկը, նայիր այստեղ էլի բարեկամներ կան: Նրանք հավանաբար երգիչներ են, լսեցի՞ր թե ինչպես են երգում: Արի գնանք նրանց հետ ծանոթանալու:

            -Գնանք, բայց ես էրոսը չեմ, էրիկն եմ, իր տատիկի քեռուրդու զարմիկի թոռնուհու մորաքույր:

            -Ո’ չ, սիրելիս, դու իմ էրոսն ես, ես էլ քո` Արտեմիսը:

            Եվ այդ ասելով Արտեմիս մորաքույրը մոտեցավ Բայանդուր ապուպապիկին, հարվածեց նրա մեջքին ու բացականչեց:

            -Ողջույն, երազկոտ ճանապարհորդներ, այդ ինչ վեհ առաքելություն է ձեզ այստեղ բերել ձեր հիասքանչ ուղեկցորդուհու հետ:

            -Ը-ը-ը-ը, դե-ե, սկսեց կակազել Բայանդուր ապուպապիկը, դե մենք հնագետներ ենք, մենք հետազոտում ենք, ը-ը-ը, դե ինչ են հետազոտում հնագետները, ամեն մի հին բան, ասենք ձեզ` տիկին:

            -Ի-ի-ինչ, ես Արտեմիսն եմ, միշտ թարմ ու գեղեցիկ, այդ դուք եք հին, ծեր խրտվիլակ,- բացականչեց Արտեմիս մորաքույրն ու ապտակեց Բայանդուր ապուպապիկին:

            Նա էլ նրան ապտակեց և այդպես շարունակ: Մինչև նրանք ապտակում էին մեկը մյուսին, Ռիտան և Էրիկը ծանոթացան ու հասկացան, որ իրենք բոլորն էլ մի շատ պարզ նպատակով են եկել` ձմերուկ գողանալու: Նրանք մի ծրագիր կազմեցին` ‹‹ՁՃ›› օպերացիան և անմիջապես անցան դրա իրագործմանը: Էրիկը թռավ քնած տանտիրոջ մոտ ու սկսեց բզզալ նրա ականջի մոտ:

            -Դու ձմերուկ ես ուզում, հենց հիմա, հենց այս պահին: Վեր կաց, հագիր հողաթափիկներդ, եթե ուզում ես, կարող ես չհագնել, միայն թե գնա, գնա, բաց արա սառնարանը, հանիր ձմեռուկը և կեր, կեր կեր: Դու հենց դա ես ուզում, գնա~…

Էրկը այնքան բզզաց, ար հայրիկս վեր կացավ ու կիսափակ աչքերով գնաց դեպի սառնարանը: Այդ ժամանակ Ռիտան վազեց ու կանգնեց Բայանդուր ապուպապիկի ու Արտեմիս մորաքրքջ միջեւ, որոնք դեռ շարունակում էին իրար ապտակել, ու գոռաց.

-Դուք ձմերուկ ուզու՞մ եք, թե՞ ոչ…

-Իհարկե, այդ աստվածայի ուտելիքը,- բացականչեցին նրանք ու հետեւեցին Ռիտային` չդադարելով իրար ապտակել / չնայած վազելիս դա մի փոքր դժվար էր/: Երբ հայրիկս բացեց սառնարանի դուռը, նրանք մտան: Բայց հենց սառնարանի դուռը փակվեց, լույսերն էլ հետը անջատվեցին, ու նրանք մնացին մթության մեջ:Արտեմիսն ու Բայանդուր ապուպապիկը սկսեցին ավելի ոգևորված ապտակել իրար, իսկ Ռիտան ու Էրիկը համտեսեցին ամեն ինչ, բացի ձմեռուկից: Առավոտյան ես բացեցի սառնարանի դուռը բացվեց ու այնտեղ 4 սառած ճանճերի տեսա: Բայանդուր պապիկին ու Արտեմիս մորաքրոջը` ձեռքերը պարզած, իսկ Ռիտային ու Էրիկին տոպրակ համտեսելիս: Մի քանի վայրկյանից նրանք ուշքի եկան,առանց ինձ վրա ուշադրություն դարձնելու գնացին ձմերուկ կերան, հետո Ռիտան ու Էրիկը իրար ձեռք բռնած հեռացան, իսկ Բայանդուր պապիկն ու Արտեմիս մորաքույրը իրար ապտակելով հետևեցին նրանց: