Ես կամուրջ եմ: Սովորական քարե կամուրջ: Վատ վիճակում չեմ գտնվում,  նույնիսկ վերանորոգված եմ: Հարևաններիս հետ այդքան էլ չեմ շփվում, մի քիչ տարբեր բնավորություններ ունենք: Մի մեծ Աղբաման կա` վրան մեր համայնքի անունը: Վատ տղա չէ, բայց հիգիենայի հետ խնդիրներ ունի, մեկ էլ ամբողջ օրը բամբասում է ումից պատահի, նույնիսկ նրանցից, ում երեսը կյանքում չի տեսել: Հենց սկզբից չստացվեցին մեր հարաբերությունները: ՙԲարև՚-ից բացի ոչ մի բան չկա: Մի հատ էլ Բարդի ծառ ունենք, մեկ էս կողմ է թեքվում, մեկ` էն: Էդպես էլ բան չհասկացա: Շողոքորթի մեկն է երևի: Փոխարենը ես ու Գետս իրարից անբաժան ենք: Դա իհարկե մեր կամքից անկախ է այդպես դասավորվել, բայց մենք շատ գոհ ենք, նույնիսկ երջանիկ (ինչ էլ բառ գտա):
Գետս ինձ լավ-լավ բաներ է պատմում, ինքը շատ բան գիտի, շատ բան է տեսել: Սիրահարվածների մասին էնքան պատմություն գիտի, հաշիվն էլ եմ կորցրել: Հա, էտ սիրահարվածներից խոսք գնաց, ասեմ. էտքան լսել եմ, բայց իսկական սիրահարներ այդպես էլ չտեսա: Այսինքն տեսա, բայց հատիկ-հատիկ: Գալիս, հենվում էին ինձ, լաց լինում ու գնում էին: Խոսքով չէի մխիթարում, բայց դե ես էլ պինդ-պինդ գրկում էի նրանց: Հետո հենց հանգստանում էին, թողնում-գնում էին ու էլ չէին վերադառնում: Ու ես դեռ սպասում եմ իսկական սիրահարների, բայց միասին, ձեռք ձեռքի տված: Սպասիր, գուցե իմ հասցե՞ն չգիտեն....չնայած...ես ել չգիտեմ իմ հասցեն: Գուցե գոյություն չունեմ ես կամ էլ գոյություն ունեմ միայն նրանց համար, ովքեր տխուր են, լաց լինել են ուզում: Գալիս են, հենվում են ինձ, ես էլ իրենց եմ գրկում, մխիթարում ու էլ չենք տեսնում իրար.՚.... Լա’վ, գրիչը ցած դիր մի վայրկյան ու պատասխանիր. դու' ինչու՞ եկար: Լաց լինե±լ էիր ուզում:

Գլխով արեցի:

-Բա ինձ ո՞նց ես լսում:

-Չգիտեմ, միշտ էլ լսել եմ: Քեզ: Մյուսներին:

-Լավ, գրիր, գրիր, կտանես, կհանձնես բանահյուսությանդ դասախոսին,կասես նոր առասպել եմ գտել Արցունքոտ կամրջի մասին: Կամ էլ, լավ էր, ձեռքս ընկար, գոնե մեկը կգրի իմ մասին: ՙՀա, բայց չեմ դժգոհում: Սա էլ իմ գործն է՚:

Վերջացրի գրելը: Պայուսակս վերցրի, գրկեցինք իրար ու ուզում էի հեռանալ: Կանչեց հետևիցս.

-Աղջի~կ...

Շրջվեցի:

-Էլի կգա՞ս, թե՞....

Ուսերս վեր քաշեցի....

-Լավ, լավ, գնա: Ինչի՞դ է պետք Արցունքոտ կամուրջը: Հանկարծ հետ չգաս: Լսու՞մ ես: Չգաս: Դե, վազիր, շուտ: Ուրախ էի ծանոթության համար:Հ.Գ. Ես իհարկե կվազեի, բայց , չգիտես որտեղից իմ մեջ զարթնեց լրագրողը եւ համառորեն սկսեց պնդել, որ իսկական լրագրողը միշտ պետք է լսի երկու կողմին եւ ոչ մի դեպքում չսահմանափակվի միայն մեկ մողմի կարծիքը ներկայացնելով: Եվ ահա թե որն էր երկրորդ կողմը…

Ես աղբաման եմ, ծեր, ժանգոտած ու ներկս թափված աղբաման: Էլ ի՞նչ ես ուզում, որ ասեմ: Հա, վրաս էլ` մեր համայնքի անունը: Սա է իմ ողջ կենսագրությունը: Թե ո՞ր ինչ ես ուզում գրի առնես` չեմ հասկանում: Ու՞մ եմ պետք որ: Նյարդերը քայքայված ծերուկ: Հա բայց ես ի՞նչ մեղք ունեմ, որ քայքայվել են: Ձեր կարծիքով աղբը նյարդեր չի քայքայում: Քայքայում է, էն ել ոնց: Վա~յ, բա հարեւանությունս: Անտանելի են ուղղակի: Էտ կամուրջը` լացկանի մեկն է, ու էտ գետակը` իսկը թեթեւսոլիկ: Մեկը հա քչքչում, բամբասում, էն մյուսն էլ` լաց լինում ու նվնվում: Ուֆ, բախտ եմ ասել, բախտ: Լսի’ր, կարո՞ղ է էն, ի՞նչ են ասում, ուշնի՞կ, հա՞, չէ, չէ, նաուշնիկ կարող է լինի մոտդ, էն որ ականջներդ եք մտցնում ու քայլում: Մի օր լսեցի, 2 աղջիկ էին խոսում դրանց մասին: Գոնե դրանցից լիներ, երգ լսեի, միայն դրանց նվնվոցները չլսեի:

Ինձ ասում են ‹‹կեղտոտ››, ‹‹փնթի››, սիրտս հիմա կպայթի ջղայինությունից: Դե թող իրենք ծնվեին աղբաման, տեսնեմ` հիգիենային ոնց էին հետեւելու: Տես, ես մի ժամանակ նարնջագույն եմ եղել, է~խ, ջահել օրերս ո~նց անցան: Մեկը լիներ, գար ինձ նորից ներկեր, տեսքի գայի մի քիչ:

Մի տղա կար, ‹‹զիբիլի մարդ ›› էին ասում (խե~ղճ տղա), միայն ինքն էր ինձ հասկանում ամեն անգամ էստեղ գալուց ‹‹վալերյանկա›› էր բերում, աղբս հավաքում էր, տանում: Մի ժամանակ մարդիկ աղբը ալարում էին մեջս գցեին, հեռվից էին շպրտում, քթիս, ճակատիս էին խփում, թողնում, գնում: հետո էլ ասում եք` նյարդերդ ինչու են էտ վիճակում:

Բայց նայիր,‹‹զիբիլի մարդս›› տախտակ է տնկել կողքիս` ‹‹Աղբը նետել աղբամանի մեջ››: Շատ լավ տղա էր, էն էլ կարծեմ համայնքը փոխեցին, էլ չի գալիս:

Դե, քանի որ ես տեղիցս շարժվել չեմ կարող, կարելի է ասել առաջին աստիճանի հաշմանդամ եմ, խնդրում եմ քեզ (դու գրում-մրում ես, չէ՞, հա, դե կփոխանցես պետությանը) ես, որպես վաստակաշատ աղբաման,  պահանջում եմ  ‹‹նաուշնիկ››, վալերյանկա, նոր նարնջագույն ներկ ու ‹‹Chanel #5››` էլի մի տուփ: Ու ես կլինեմ երջանիկ աղբաման:

Իսկ հիմա գնա. ի՞նչ գործ ունես էս կորած անկյունում, լացկանների ու կեղտոտների մեջ:Կյանքի էս կողմը մոռացիր, գնա էն մյուսը, մենք կմնանք, ուրիշ տարբերակ էլ չունենք: Գնա, բայց խնդրանքներս չմոռանաս, հա՞: Վալերյանկա~…