Եվ ուրեմն Կապտափետուր Կարմրագծիկ Դեղնածղոտ Բոբը ապրումէր սովորական հնդկացու նման. ուտում էր, վազում, քնում: Եվ օրերից մի օր, երբ Բոբը քնած էր, հեռավոր Հունաստանից մի մուսա թռավ-եկավ ու նրա ականջի մեջ սկսեց ինչ-որ բան փսփսալ:
Առավոտյան Բոբը արթնացավ ու վազելու փոխարեն նստեց ու հորինեց մի խաղ, որը հետո հեղինակային իրավունքով անվանեց լոտո, ու մինչև այսօր այն այդպես էլ կոչվում է: Հենց սկզբից բոլորը շատ հետաքրքրվեցին այդ խաղով , որը հնարավորություն էր տալիս որքան կարելի է շատ փետուրներ շահել ցեղակիցներից: Խաղի համբավը մի օր նստեց հավի վրա ութռավ` պտտվելու ամբողջ աշխարհում: Ասում են` Կոլումբոսը հենց դրա համար էլ եկավ Ամերիկա:
Իսկ Բոբը իրեն հրաշալի էր զգում, նույնիսկ մի փոքր երես առավ, ավելի ճիշտ փետուր, ուլունք և էլի նման բաներ:Բայց աշխարհում կամաց–կամաց շատացավ լոտոյի պատճառով սնանկացած մարդկանց թիվը:ՈՒ մի օր էլ նրանց համբերության ջրաչափը այնքան մեծ թիվ գրանցեց, որ նրանք դուրս թափվեցին իրենց տներից, եկան Բոբի մոտ,բռնեցին նրան և ուզում էին վառել:
Բարեբախտաբար կամ դժբախտաբար ես անցնում էի այնտեղով և Բոբին շատ խղճացի:Ես երկնքից մի փոքր կտոր պոկեցի, ու սարսափելի ուժեղ անձրև սկսվեց: Բոլոր լուցկիները թրջվեցին ու մինչ մարդիկ չոր լուցկի էին փնտրում ես ու Բոբը փախանք:Մենք եկանք Հայաստան և շատ շուտով ամբողջ Հայաստանը վարակվեց լոտոյական համաճարակով: Ես հասկացա, թե ինչ եմ արել և Բոբին աքսորեցի մի կղզի: Բոբը հիմա այնտեղ նստած դեղամիջոցներ է հորինում այդ հիվանդության դեմ: Դե առաջընթացն այնքան էլ շատ չէ, համենայնդեպս, իմ և Բոբի հույսը դեռ չի մարում…
Անահիտ Ալեքսանյան
0 Մեկնաբանություն: