Վաղուց, շատ վաղուց, երբ դեռ լոտոն չկար, հնդկացիական մի ցեղախմբում ապրում էր մի հնդկացի (այնպես եմ ասում ասես ուրիշ տեղ պիտի ապրեր): Նրա համապարփակ գեղարվեստական դիմանկարը կազմվում էր այսպես` Կապտափետուր Կարմրագծիկ Դեղնածղոտ Բոբ: Կապտափետուր, որովհետև նրա գլխի փետուրները կապույտ էին, Կարմրագծիկ, որովհետև նրա այտերին կարմիր ներկով գծեր էին քաշած և Դեղնածղոտ, որովհետև նրա ՙհագուստը՚ դեղին ծղոտից էր:
Եվ ուրեմն Կապտափետուր Կարմրագծիկ Դեղնածղոտ Բոբը ապրումէր սովորական հնդկացու նման. ուտում էր, վազում, քնում: Եվ օրերից մի օր, երբ Բոբը քնած էր, հեռավոր Հունաստանից մի մուսա թռավ-եկավ ու նրա ականջի մեջ սկսեց ինչ-որ բան փսփսալ:

"Ցուրտ է, մի քիչ, դե, շատ քիչ, նույնիսկ կարելի է ասել բոլորովին ցուրտ չէ,եթե հաշվի առնենք, որ ավելի ցուրտ էլ է լինում: Հա, իրոք ցուրտ չէ: Բայց երբ մենակ ես, ուզես-չուզես, մրսում ես:
Ես մենակ եմ,բայց ավելի մենակ էլ եմ եղել, հիմա մենակ չեմ, այ օրինակ ձորի այն կողմում եղնիկ կա, փոքրիկ, կանաչ եղնիկ: Գլուխը շրջել ու ինձ է նայում: Ի՞նչ ես էդպես նայում: Դուրդ եկել եմ, հա՞: օ~, շոյված եմ: Ճիշտն ասած, նախկինում չեմ լսել շների ու եղնիկների ամուսնությունների մասին, բայց որ ասում ես…