Պատուհանից ինչ-որ բան տեսա ու հետաքրքրված առաջ գնացի: Թե ինչ էի տեսել, արդեն չեմ հիշում, որովհետև պատուհանը փակ էր ու հետաքրքրությունս բավարարվեց միայն ապակուն բախվելով: Հիշողությունս մի վայրկյանում կորցրի, բայց անմիջապես գտա ու դեռ մի բան էլ ավել:
Իմ ապրած բազմաթիվ կյանքերի մեջ մեկն էլ եկավ խցկվեց, հիշեցի, որ մի պստիկ կյանք էլ եմ ունեցել, որ ամբողջությամբ ծայրից ծայր սեր էր (ես էլ եմ զարմանում. բայց երևի ողջ պաշարն այնտեղ էլ մնաց):
Եվ ուրեմն լուսյ աշխարհ եկա ու աշխարհը տեսա բանկայի միջից: Ճիշտ այդպես, պահածո էի: Բալի մուրաբա (Ո~նց կուտեի հիմա…ի՞նձ…ուփս):
500 գ. բալ, 2 բաժակ շաքարավազ, մի պստիկ էլ ջուր ու ես պատրաստ էի: Բերանս փակեցին, որ շատ չխոսեմ (ոնց էլ իմացան) ու տարան… Իսկ մինչև կտանեին…
Դուք միայն պետք է տեսնեինք այն ձեռքերը, որ ինձ պատրաստեցին, հետո էլ գրկեցին ու տարան. Դրանք իմ տեսած միակ ու լավագույն ձեռքերն էին, նուրբ, բարակ… Ու սիրահարվեցի առաջին հպումից:Նկուղում էի ապրում, մի ամբողջ պահածոների հանրապետություն էր դա: Ու մեկ էլ դուռը բացվում էր ու տըկ-տըկ-տըկ-տըկ-տըկ: Արագ մտնում էր ներս, վերցնում մի բան ու շուտ դուրս գալիս: Իսկ դրսից միշտ լսվում էր.
- Կնի~կ…
Ու նա ավելի էր շտապում: Իսկ այդ տոտիկնե~րը: Իմ տեսած միակ ու ամենասիրուն տոտիկներն էին դրանք: Ես ներքևի դարակում էի ապրում ու միշտ տեսնում էի նրա տոտիկները: Ու մի օր էլ նա կռացավ, պատկերացնու՞մ եք, մինչև ներքևի դարակը կռացավ ու ինչ-որ պահածո վերցրեց մեր դարակից ու ես տեսա… նրա աչուկները տեսա: Մեծ, սև, փայլուն ու մեկ էլ էլի լսվեց.
-Կնի~կ…
Ու նա փախավ: Ու ես հասկացա. Որպեսզի էլի տեսնեմ աշխարհի միակ ու սիրուն աչուկները, պետք է նա միշտ ինչ-որ բան վերցնի ներքևի դարակից, իսկ ամենահրաշալին այն կլինի, որ հենց ինձ վերցնի: Ինձ-ինձ-ինձ…
Ու ամեն անգամ, երբ նա գալիս էր, փորձում էի վերև ցատկել, բայց նա միշտ չէր հասցնում ինձ տեսնել ու մեկ էլ էլի.
-Ա~յ կնիկ, ի՞նչ եղար…
Ու նա ձեռքն ընկած պահածոն վերցնում ու հետ էր շտապում: Ու ես էլ հակառակի պես երբեք այդ ձեռքն ընկածը չէի: Այնքան գոռգոռացի, թռչկոտեցի, առաջ խցկվեցի…Ոչինչ չօգնեց… Իսկ մի օր պահածոները սպառվեցին ու միայն ես մնացի: Լվացվեցի, սանրվեցի ու կազմ-պատրաստ սպասում էի նրա գալուն: Մեկ էլ դուռը բացվեց, բայց նկուղ մտան բոլորովին նոր ոտքեր, մեծ, կոպիտ ու դմփդմփացնելով մոտեցան մեր դարակին: Փորձեցի փախչել, թաքնվել, վերև ձգվեցի ու մեկ էլ պլըտ… թռա…
Ու վերջին շնչում լսեցի.
-Այ կնի՞կ…Էս բանկադ թռել ա… Արի տար…
Հիշեցի ու սկսեցի լաց լինել: Իմ պստիկ, պահածոյացված սիրո պատմություն…
Իսկ ես էլ դեռ մտածում եմ, թե մաման ինչու մուրաբաներ էլ չի «փակումե:
Հ. Գ. ՀՀ առողջապահության նախարարությունը զգուշացնում է ձեր կողմից պահածոյացված սնունդի օգտագործումը կարող է վնաս հասցնել ձեր առողջությանը…Նաև պահածոների առողջությանը…
Անահիտ Ալեքսանյան
0 Մեկնաբանություն: