- Բարեւ'
- Բարի լույս, նե’րս համեցի: Շարժվե՞նք: Հաջորդ կանգառը` ձեր մուտքի առաջին հարկ: Դասի՞...
- Ըհը, բայց դե գիտես, ուշացած ոնց որ միշտ…
- Նորություն ասա, միշտ էլ ուշացած ես գնում, համ էլ էս կարմիր շորը քեզ շաաաա~տ ա սազում…
- Տի’կ, դու դալտոնի՞կ ես…
- Չէ, Ան, դալտոնիկ լիֆտ տեսած կա՞ս…Ձեր դիմացի հարեւանները տան դուռը միշտ բաց են թողնում, դե ես էլ հեռուստացույցով ինչ ցույց են տալիս, նայում եմ…Իսկ քանի որ հիմնականում գովազդ են ցույց տալիս, ես էլ գովազդի գծով մասնագիտացած վերելակ եմ դարձել…

- Ի~նչ էլ անդուր հոտ ունես էսօր…
- Գիտես ես չգիտեմ, բայց ինչ անե՞մ, ասա, բերում ինչ ասես թափում եք, հետո էլ քիթներդ փակում եք ու ասում` <<Յա~խք, ինչ զզվելի հո~տ ա>>… Ուֆ, մարդ եք էլի, ինչ անե՞ք…
- Դե դա էլ մեր թերությունը: Լավ, տխուր թեմաներից արի չխոսենք, հա՞: Էս արժեքդ գնալով բարձրացնու՞մ ես…<<Լիֆտի գումարը` 1200 դրամ, բերել 35 բնակարան>>, չէ մի չէ…
- Ան, բայց ես ինչ մեղավոր եմ, ես միայն ձեզ տանում-բերում եմ ու վերջ, իսկ դու՞ք…Հենց ներս եք մտնում, միանգամից սկսում եք կոճակներս պոկոտել ու հանկարծ, Աստված չանի, գրիչ լինի մոտներդ, քիթ-մռութս լրիվ գրոտում եք: Ձեզ էլ միայն լույսերս անջատելով եմ պատժում, գիտես: Երեկ ձեր 8-րդ հարկի տատիկի գլխին ո~նց խաղացի…Հոգիս թեթեւացավ…Կանգնեցի 3-րդ ու 4-րդ հարկերի մեջտեղում ու լույսերս էլ անջատեցի…Հո չէ~ր վախեցել, ճնշումն էլ բարձրացավ, մեղքս եկավ, բաց թողեցի գնաց: Լավ եմ արել, չէ՞…Քո վրեժն էլ լուծեցի…Ո~նց էր վախեցել…
- Շատ լավ ես արել, դեռ քիչ էլ էր…
- Բա գիտե՞ս…17 շենքում…դե, հասկանում ես…,- բոլորովին ուրիշ ձայնով խոսեց Տիկոն:
- Լու՞րջ:
- Հա բա…8-րդ հարկից…Չի դիմացել: Ախր էդքան ասում էինք պարանները թույլ էին, չի դիմանա Ռուբոն…Կենդանի մնաց, բայց ուրիշի կյանքի գնով: Ազատ ժամերին իրենց նկուղի ծերուկ առնետի հետ էր խոսում, մեկ-մեկ նարդի էին խաղում.միակ ընկերն էր: Էտ ժամանակ էլ խեղճ ծերուկ առնետը Ռուբոյին էր սպասում, մեկ էլ…Ուղիղ առնետի վրա…Է~խ.. ու այդպես ընկերը փրկեց ընկերոջ կյանքը
- Վա~յ…
- Ռուբոն լրիվ ջարդվեց, բայց ասում են հույս կա…Կապրի, ուղղակի լրիվ վերանորոգման կարիք ունի:
Ես հանեցի գլխարկս, Տիկոն անջատեց լույսերը, ու մենք լուռ հագեցինք խեղճ առնետի հիշատակն ու աղոթեցինք ծերուկ վերելակի առողջաման համար: Ու այդ պահին ընկերուհիս զանգահարեց ու բարկացավ , որ էլի ուշացել եմ դասից: Ես, իհարկե, ասացի, որ երթուղայինի մեջ եմ ու հիմա կհասնեմ: Իհարկե, ո՞վ կհավատար, եթե ասեի, որ վերելակում նստած խոսում եմ վերելակի հետ: Տիկոն դռները բացեց ու ես դուրս եկա:
-Ե՞րբ ես գալու տուն…
-Ու~ֆ, Տիկ, դու էլ ես մամայի նման: Ինչ իմանամ, երբ կվերջացնեմ:Կգամ էլի…
-Վայ, էս նոր սերունդը, ոչ մի հարգանք…Գնա, գնա: Ժամանակ ունեցար, արի մի քիչ կանգնենք…
Օդային <<պաչիկ>> ուղարկեցի Տիկոյին ու վազեցի կանգառ…Գոնե վերջին դասին հասնեմ…
Հ. Գ. Ահա թե ինչու է ձեր վերելակը այդքան հաճախ փչանում, իմ շաաաատ սիրելի հարեւաններ….