Երևի ձեզ պատահել են մարդիկ, որ բարձրացել են երթուղային, հետո նոր միայն հարցրել. «Էս ո՞ր համարն ա...»: Ինձ հետ էլ է այդպես հաճախ պատահել: Նույնը այսօր, միայն մի տարբերությամբ... Հանգիստ նստել էր կողքիս ու գլուխը դանդաղ ու ինչ-որ ռիթմով շարժում էր: Ես մտածեցի՝ երևի ականջակալներով երգ է լսում: Փորձեցի ավելի մոտիկիից զննել, ի վերջո հետաքրքիր էր՝ մեղուների ականջակալներն ինչ տեսք ունեն: Մեկ էլ նա այնպես վեր թռավ, որ քիչ էր մնում քթիս բախվեր: Խեղճ տղա, երևի քնած էր: Ու սկսեց բզզալ, այնպես էր բզզում, որ մեղքս եկավ:
-Էս 27 համարը չի՞, վա՜յ, էս ուր եմ գնում, էս 27 համարը չի, կանգնե՜ք, կանգնե՜ք...
Բնականաբար ինձնից բացի ոչ ոք նրան չլսեց:
-Առաջացեք, որ մյուս կանգառում իջնեք,- ասացի ես ու ամբողջ երթուղայինը ինձ նայեց: Ուշադրություն չդարձնելով նրանց վրա, ես փորձեցի մի կերպ հանգստացնել մեղվին, բայց նա խուճապահար թռվռում էր ու բախվում ապակուն, նորից հետ էր գալիս ու նորից բախվում: Նա իսկապես սխալ համարի երթուղային էր նստել: Երկար թռչելուց նա խուսափում էր սրտի առիթմիայի պատճառով ու իր շատ ազգակիցների նման մարդկանց հետ երթուղայինով էր երթևեկում: Այդ օրը գարեջրատանը ընկերների հետ մի քիչ գարեջուր էր փորձել, հետո եկել էին կանգառ ու խնդրե՜մ...
-Ախր էտքան ասեցի էլի, քսան-յոթ, քսան-յոթ, քսանյոթ, աչքերիս առաջ բոլոր համարները քառանիշ էին երևում...Իսկ նրանք բռնեցին ու ինձ 87 համարի երթուղայինը նստեցրին:
Ու շարունակում էր բզզալ. ոչ պատուհանն էր բացվում, ոչ էլ երթուղայինի դուռը:
-Ուսիս նստի, չէ ավելի լավ է՝ պայուսակիս, մեղու ես էլի, էն էլ խմած մեղու, մեկ էլ տեսար կծեցիր, նստիր, հիմա կիջնենք...
Հաջորդ կանգառում ես ու սարսափած ու հարբած իմ մեղուն իջանք երթուղայինից: Նա շարունակում էր ոգևորված ու հուսահատ խոսել.
-Էլ ոչ մի գարեջուր, ազնիվ խոսք, ոչ մի կաթիլ:
Ես տաքսի կանգնեցրի, մեղվին տեղավորեցի այնտեղ, տաքսիստին վճարեցի ու խնդրեցի գնալ մեղվի ուզած թաղամասը: Տաքսիստն իհարկե ինձ խելագարի տեղ դրեց, բայց գումարը վճարված էր ու նա այնուամենայնիվ համաձայնեց դատարկ տաքսին քշել իմ ցանկացած վայրը, դուռը բացել-փակել ու ետ դառնալ...
-Տեղ հասնես, կզանգես,-ասացի ես մեղվին, բայց նա կարծես արդեն խռմփացնում էր, կամ էլ ականջակալներով երգ էր լսում:
Ու փակեցի տաքսիի դուռը: Տեսնես մեղուների ականջակալներն ինչ տեսք ունեն...
-Էս 27 համարը չի՞, վա՜յ, էս ուր եմ գնում, էս 27 համարը չի, կանգնե՜ք, կանգնե՜ք...
Բնականաբար ինձնից բացի ոչ ոք նրան չլսեց:
-Առաջացեք, որ մյուս կանգառում իջնեք,- ասացի ես ու ամբողջ երթուղայինը ինձ նայեց: Ուշադրություն չդարձնելով նրանց վրա, ես փորձեցի մի կերպ հանգստացնել մեղվին, բայց նա խուճապահար թռվռում էր ու բախվում ապակուն, նորից հետ էր գալիս ու նորից բախվում: Նա իսկապես սխալ համարի երթուղային էր նստել: Երկար թռչելուց նա խուսափում էր սրտի առիթմիայի պատճառով ու իր շատ ազգակիցների նման մարդկանց հետ երթուղայինով էր երթևեկում: Այդ օրը գարեջրատանը ընկերների հետ մի քիչ գարեջուր էր փորձել, հետո եկել էին կանգառ ու խնդրե՜մ...
-Ախր էտքան ասեցի էլի, քսան-յոթ, քսան-յոթ, քսանյոթ, աչքերիս առաջ բոլոր համարները քառանիշ էին երևում...Իսկ նրանք բռնեցին ու ինձ 87 համարի երթուղայինը նստեցրին:
Ու շարունակում էր բզզալ. ոչ պատուհանն էր բացվում, ոչ էլ երթուղայինի դուռը:
-Ուսիս նստի, չէ ավելի լավ է՝ պայուսակիս, մեղու ես էլի, էն էլ խմած մեղու, մեկ էլ տեսար կծեցիր, նստիր, հիմա կիջնենք...
Հաջորդ կանգառում ես ու սարսափած ու հարբած իմ մեղուն իջանք երթուղայինից: Նա շարունակում էր ոգևորված ու հուսահատ խոսել.
-Էլ ոչ մի գարեջուր, ազնիվ խոսք, ոչ մի կաթիլ:
Ես տաքսի կանգնեցրի, մեղվին տեղավորեցի այնտեղ, տաքսիստին վճարեցի ու խնդրեցի գնալ մեղվի ուզած թաղամասը: Տաքսիստն իհարկե ինձ խելագարի տեղ դրեց, բայց գումարը վճարված էր ու նա այնուամենայնիվ համաձայնեց դատարկ տաքսին քշել իմ ցանկացած վայրը, դուռը բացել-փակել ու ետ դառնալ...
-Տեղ հասնես, կզանգես,-ասացի ես մեղվին, բայց նա կարծես արդեն խռմփացնում էր, կամ էլ ականջակալներով երգ էր լսում:
Ու փակեցի տաքսիի դուռը: Տեսնես մեղուների ականջակալներն ինչ տեսք ունեն...
Անահիտ Ալեքսանյան
0 Մեկնաբանություն: