Մի ժամանակ Հայաստանի փողոցներում ջուր էին վաճառում: Իհարկե, ես փոքր եմ և չեմ տեսել դա, բայց հաստատ եղել է: Եթե Դուք էլ եք փոքր, հարցրեք Ձեր պապիկներին ու տատիկներին, նրանք կհաստատեն: Երկիր մոլորակին շատ մոտ մի փոքրիկ մոլորակ կար: Այն ոչ անուն ուներ, ոչ թագավոր: Միայն մի փոքրիկ դրոշակ կար ցցված մոլորակի բլուրներից մեկի վրա: Դրոշակը երկնագույն էր, և վրան նկարված էին մանր հինգթերթիկանի սպիտակ ծաղիկներ: Երբեք ոչ ոք չէր մտածել, թե ինչու է դա այդպես, կամ թե ով է այդ դրոշակը այդտեղ տեղադրել: Դա այդպես էր և դա հրաշալի էր:
Մի օր սովորական գրիչի հասակի մի աղջիկ դուրս եկավ դրոշակով մոլորակից ու եկավ Երկիր` ջուր վաճառելու: Լիպոկը դույլով էր ջուր վաճառելու, փոքրիկ, մոխրագույն դույլով:
Ժպիտը դեմքին` նա կանգնում էր մայթեզրին, մոխրագույն դույլը ձեռքերով գլխից վեր բարձրանում ու սպասում: Սպասում էր, սպասում, ի վերջո նրան այցելության եկավ տխրությունը` սառը ու թափանցիկ: Լիպոկը դույլը իջեցրեց, պահեց մի ձեռքում, մյուսով բռնեց թափանցիկ տխրության սառը ձեռքը ու սկսեցին քայլել: Ճանապարհին նրանց միացավ թափանցիկ ու քաղցր հույսը: -Եթե չեմ խանգարի, կարո՞ղ եմ ձեզ հետ քայլել,- ասաց նա ու ինքն էլ բռնեց մոխրագույն դույլի բռնակից:
-Մի՞թե մարդիկ այլևս ջրի կարիք չունեն,- ասաց Լիպոկը:
-Պարզապես դու ես շատ փոքր, քեզ չեն նկատի, - ասաց տխրությունը:
-Չէ, հասակը կապ չունի, պարզապես նրանք չգիտեն, որ դա հասարակ ջուր չէ:: Այ երբ իմանան….
Սա արդեն հույսի խոսքերն էին: Եվ նրանք շարունակեցին քայլել: Մի օր էլ նրանք հանդիպեցին ջուր ծախող տղային: Արձանի մոտ նստած թափանցիկ ուրախությունը վեր թռավ ու ջերմ-ջերմ գրկեց Լիպոկին: Լիպոկը նստեց ջուր ծախող տղայի ուսին ու նրանք սկսեցին խոսել: Ժամանակը անցնում էր, մեկը մյուսին հաջորդեցին խառը, անհասկանալի իրադարձությունները: Ժամանակ առ ժամանակ նրանց մոտ էր վազում թափանցիկ ու դառը ցավը, ինչ-որ բան ճչում ու նորից անհետանում: Դժվար էր Լիպոկի ու տղայի համար ապրելը, ներսում ինչ-որ բան սեղմվում էր:- Ինչու՞ ենք դեռ այստեղ, ինչի՞ համար ենք հանդուրժում այդ ցավին, - երբեմն-երբեմն ասում էիր նրանք:
Բայց երբ մի փոքրիկ հայացք էին գցում իրենց կողքին նստած անծանոթ թափանցիկ էակի վրա, իսկույն մոռանում էին այդ խոսքերը: Պարզապես այդ անծանոթն այնքան գեղեցիկ էր, այնքան թափանցիկ ու արտասովոր, որ անհնար էր նրանից լավ ինչ-որ բան պատկերացնել: Սառը, քաղցր, դառը, ջերմ ապրում էին Լիպոկն ու ջուր ծախող տղան` իրենց թափանցիկ ընկերների հետ: Դժվար էր, բայց արտասովոր ու թափանցիկ էակը նրանց հետ էր, ու նրա հետ ամեն ինչ այնքա~ն խաղաղ էր: Եվ նրանք չէին ուզում բաժանվել նույնիսկ ցավից:
Ուզում եք ասել` իսկ ջու՞րը, Լիպոկի ջու՞րը: Ամեն ինչ կարգին է, դեռ կա: Բայց քամին մի քանի կաթիլ թռցրել է դույլից ու եթե նայեք ներքև, ջուր ծախող տղայի ոտքերի մոտ կնկատեք մանր հինգթերթիկանի սպիտակ ծաղիկներ: Ուշադիր եղեք: Նրանք գրեթե միշտ թափանցիկ են:Անահիտ Ալեքսանյան
2 Մեկնաբանություն:
lav es grum ,indz dur ekav....sharunakir!!!Arden mi mshtakan yntrcox el unes:)
wooow, tnx :))) shat urakh em :)