 |
 |
- Ես դուրս եկողը չեմ…
- Ես էլ, հաստատ, ախր, նա լրիվ գժվել է…Ասում են էտպիսի հիվանդություն էլ կա, փայտնոտ է, ինչ է…
- Սուս, էլի նա է…
- Չեմ հասցնո~ւմ, չեմ հասցնո~ւմ, մեշո~կս…- գոռգոռալով տոնածառի մոտով վազեց-անցավ պապիկը:
- Տեսա՞ր, նա դեռ վարտիքով է, խայտառակությու~ն…
- Մեշո~կս, սահնա~կս, ու՞ր եք կորել բոլորդ…տատիկ, արդուկեցի՞ր վերարկուս…Ոչինչ չեմ հասցնելու…,- նորից լսվեց պապիկի ձայնը:
Տատիկը վազելով բերեց վերարկուն ու հագցրեց պապիկին.
-Մի հատ հաց ու պանիր կուտե՞ս, նոր գնաս…
-Վայ, տատի~կ…,- գոռաց պապիկը ու վազեց սահնակի մոտ:
-Ուղղությունը` Ավստրալիա, պապիկ, հագնվի’ր, - հայտարարեց օպերատորը: - Կգնաք ուղիղ, հետո աջ, հասցեն` քաղաք Սիդնեյ, 29-րդ փողոց, 15-րդ տուն, Օլիվեր, 8 տարեկան, պատվերը Ձմեռ պապիկին` շուն: Բարի ճանապարհ:
Սահնակի մեջ պապիկը արագ-արագ հանեց հագուստ, էլի մնաց միայն վարտիքով(սա արդեն աշխատանքն էր պահանջում), պայուսակի միջից գտավ Սանտա Կլաուսի անձնագիրը, գրկեց շնիկին ու եղջերուների հետ թռավ Ավստրալիա : Ավստրալիայում աշխատանքը վերջացնելուց հետո Ձմեռ պապն աչքերին սուրմայի օգնությամբ նեղություն հաղորդեց, վերցրեց իր ամենաչսիրած` Շանդան Լաոժենի անձնագիրը (բա դա ինչ անուն է, որ իրեն այդպես կոչեն) ու վազելով գնաց Չինաստան: Պստիկացած դուրս գալով Չինաստանից` ուղևորվեց մյուս երկրներ: Ու երբ վերջապես հերթը հասավ Հայաստանին, նա գտավ Կաղանդ պապի անձնագիրը ու շնչակտուր շտապեց մեր տուն:
Մեր բնակարան նա ծխնելույզով չէր կարող մուտք գործել, որովհետև ծխնելույզ պարզապես չունեինք և բացի այդ, քանի որ պապիկը քաղցրի հետ ու հաճախ էր մտել ծխնելույզի մեջ ու այդտեղ մնացել մինչև մի քանի կիլոգրամով նիհարելը, նա իր դառը փորձով համոզվել էր. Այս ուղին այնքան էլ անվտանգ չէ: Ու նա հաստ պարանից կախված ցատկեց մեր շենքի կտուրից և եթե ես պատուհանը բաց չանեի, կամ ապակին էր փշրվելու, կամ էլ պապիկը: Նա գլորվեց հատակին և ես արդեն ուրախացած վազում էի նրա մոտ, մեկ էլ նա այնպես գոռաց, որ ես քարացած կանգ առա: Դե, պարզվեց, որ նա ընդամենը պատիս ժամացույցն է տեսել, այսինքն տեսել էր, որ արդեն ժամը 2-ն է: Տեսավ ու սկսեց լաց լինել:
-Չէ~, էլ չե~մ կարող…
Միայն տեսնեիք` ինչպես էր լաց լինում, խեղճ պապիկ…
-Դե, ոչինչ, բան չկա, ես էլ եմ միշտ ուշանում…Դուք ճիշտ ու ճիշտ ինձ նման եք…,- փորձեցի հանգստացնել նրան:
-Ախր, հասկանո՞ւմ ես, ես արդեն 80 տարեկան եմ,- ասում էր ու շարունակում լաց լինել:
-Համարյա նույն տարիքի ենք, ես էլ 19…
-Չէ, բայց ես ծերուկ եմ:
-Ես էլ` աղջիկ:
-Ես 110 կգ եմ կշռում ու ռադիկուլիտ ունեմ:
-Ես 47 կգ եմ ու մաման ասում ա, որ ես « կամպյուտրի հիվանդություն» ունեմ, համ էլ հո մենք «Գտիր 10 տարբերություն» չենք խաղում, հերիք է լաց լինեք
-Բայց ես սկլեռոզ էլ ունեմ:
-Բայց ես սկլեռոզ էլ ունեմ:
-Ի~, դե ոչինչ…
-Իսկ որ քո նվերն էլ եմ մոռացել, ոչի՞նչ…
-Վայ,- ու այստեղ ես մխիթարող ոչ մի խոսք չկարողացա ասել. Մեկն էլ լիներ` ինձ մխիթարեր այդ պահին:
Բայց ես ինձ իսկական մեծի նման պահեցի ու արցունքներիս շտապ հրամայեցի ետ վերադառնալ: Պապիկին օգնել էր հարկավոր. Ես նրա համար մի քիչ վալերյանկա բերեցի, թեյ տվեցի նրան ու տաք վերմակով ծածկեցի: Նա հենց նույն վայրկյանին էլ քնեց: Ինչ լավ է, որ մեր տանը բոլորը Ամանորի գիշերը շատ շուտ են քնում, հակառակ դեպքում, եթե արթնանային ու հյուրասենյակում քնած պապիկ տեսնեին, պատկերացնում եմ` ինչ տեղի կունենար: Եվ քանի որ գործը միշտ էլ մնում է գործ, և աշխարհի միլիոնավոր երեխաներ ինձ պես բարի չէին ու չէին ների Ձմեռ պապիկին իրենց չստացած նվերների համար, ես այլ տարբերակ չգտա…
Պատկերացրեք, որ կարմիր գույնն ինձ շատ էլ սազում էր. Մորուքով մի քիչ ինձ նման չէի, բայց ոչինչ: Ուզո՞ւմ եք ասել ` շատ նիհար էի Ձմեռ պապիկի համեմատ. Դե հա, բայց հիմա «արագ ու անվտանգ» նիհարելու էնքա~ն ձևեր կան…Մեկ տարում ով չէր հասցնի 110-ից 47 J
Ու թռա~նք… մի երկու խցանում ճանապարհներին, ինչպես միշտ ուշացում առնվազն կես ժամով, բայց կարծես ամեն ինչ լավ անցավ… Իսկական հրաշք էր…ճամփորդություն ամբողջ մոլորակով, ինչեր ասես, որ չտեսա(դե դա արդեն ուրիշ պատմություն է. Մի օր կպատմեմ) …
Հուսով եմ Ձմեռ պապիկին շատ չեմ հեղինակազրկել ու մյուս տարի նրան դեռ նամակ գրողներ կլինեն… Իսկ երբ ճամփորդությունից վերադարձա, նա դեռ խորը քնած էր: Երբ արթնացավ ու իմացավ, որ ամեն ինչ արված է, չեք էլ պատկերացնի, թե ոնց ուրախացավ, ուզում էր ինձ էլ իր հետ տանել, բայց ես ասացի, որ դեռ մի քիչ գործեր ունեմ այստեղ, վերջացնեմ ու կգամ մի քանի ամսից: Դե նա շատ լավ հասկացավ, որ եթե ես ասում եմ մի քանի ամիս, ուրեմն դա…Ախր մենք շատ նման ենք…
Ես Ձմեռ պապին խորհուրդ տվեցի իրեն ավելի նման կրկնորդների ընդունել աշխատանքի, նաև ասացի, որ կանաչ ու կապույտ գլխարկներով թզուկների աշխատավարձը մի քիչ բարձրացնի ու Ձմեռ տատիկի համար էլ վերադառնալիս ծաղիկներ տանի: Նա խոստացավ փորձել չմոռանալ: Դե, հետո էլ պինդ գրկեց ինձ, ասաց, որ նվերս ծննդյանս օրը տաքսիստի կերպարանքով կբերի, ու թռավ տուն, իսկ ես հոգնած պառկեցի քնելու ու երազումս կանաչ ու կապույտ գլխարկներով լի~քը տաքսիստներ տեսա ու բոլորի ձեռքում` պրոֆեսիոնալ լուսանկարչական սարքեր…
Անահիտ Ալեքսանյան
1 Մեկնաբանություն:
Ժամանակակի ամենահրաշք Ամանորյա հեքիաթը... Կարդացեք, ու վայելեք յուրօրինակ խանդավառության այս գեղեցիկ տողերը...
Շնորհակալություն Ա. Ալեքսանյան