Գորտերի հոգեբուժարանում` ջրաշուշանների տերևներից մեկի վրա նստած էր տխուր դեմքով մի գորտ: նայում էր իր արտացոլանքին ջրի հայելու մեջ, հետո նեղացած շրջվում, ապա հաշվում էր մինչև տասը, նորից նայում ու էլի հիասթափված ու ջղայնացած շրջվում: Մի քիչ հեռու էլ խղճի խայթից տանջվելով ես էի նստած (իհարկե, ոչ որպես հոգեբուժարանի հիվանդ) ու նայում էի նրան: Իսկ այս ամենը սկսվել էր այսպես…
- Բարև աղջիկ
- Բարև, մմմ…, գորտ, - չիմանալով ինչպես դիմել կմկմացի ես:
- Տղա եմ, տղա եմ, ուզո՞ւմ ես ապացուցեմ
- Չէ, չէ, հավատում եմ , հավատում եմ, - ասացի ես ու ուզում էի ճանապարհս շարունակել, բայց նա ցատկոտելով հասավ իմ ետևից:
- Աղջիկ, այ աղջիկ, քեզ մի քանի րոպեով կարելի է՞...